Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Τον θυμάμαι να χαμογελά και να με κοιτά πάντοτε με ένα βλέμμα βελούδινο, όπως αντιμετώπιζε όλες τις συνθήκες. Ένας άνθρωπος από βελούδο, μια ήρεμη δύναμη που με αγάπη πλησίαζε τον άνθρωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο, τον ασθενή, με μια εσωτερική ευγένεια και αγάπη όπως ίσως γνώριζαν καλύτερα κάποιοι παλιάς κοπής Άνθρωποι, κάποιοι που κατάγονταν από ορεινά και δύσβατα χωριά της περιοχής μας. Η ήρεμη δύναμη των Ραδοβιζίων, η ευτυχής.................................Συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου